Οι ΗΠΑ (πρόεδρος Τραμπ) επέβαλαν στο παρά πέντε, έστω και το πιο ανώδυνο πακέτο κυρώσεων στην Τουρκία.

Η κίνηση της Ουάσινγκτον υποβαθμίζει την ΕΕ της Γερμανίας και αποδεικνύει πρακτικά το βαθμό κατωτερότητας-συμφερόντων του Βερολίνου να χειριστεί τα πολύπλοκα και ανοιχτά ευρωπαϊκά ζητήματα σύμφωνα με το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον.

Σίγουρα, η ευρωπαϊκή και διεθνή πραγματικότητα δε στρέφονται γύρω, ούτε έχουν επίκεντρο την Ελλάδα.

Ωστόσο, η Ελλάδα προασπίζει ευρωπαϊκά σύνορα, τα οποία είναι υπέρτερα από τα εθνικά συμφέροντα της Ιταλίας, της Ισπανίας ή της Μάλτας, στο αντίστοιχο πλαίσιο των διμερών σχέσεων των χωρών αυτών με την Τουρκία, που στην ουσία, τροφοδοτούν τον επιθετικό επεκτατισμό του Ερντογάν.

Αν παραδεχόμαστε ότι υπάρχει ΕΕ και όχι ΕΕ της Γερμανίας, θα πρέπει το ευρωπαϊκό συμφέρον να υπερισχύει του εθνικού, όπως το οραματίστηκαν οι ιδρυτές της ΕΕ και προβλέπεται από τα αντίστοιχα ιδρυτικά κείμενα της ΕΕ.

Αναφορικά με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, στις ΗΠΑ υπάρχουν πολλαπλά κέντρα αποφάσεων που υλοποιούν πολιτικές, ακόμη και όταν αυτές αλληλοσυγκρούονται. Οι άνθρωποι της εκάστοτε αμερικανικής κυβέρνησης αποφασίζουν επί τη βάσει των συμφερόντων της υπερδύναμης και όχι των προσωπικών επιλογών τους ή ενός αυταρχικού προέδρου (παράδειγμα Τραμπ).

Η πολιτική Ερντογάν αντιπροσωπεύει την πολιτική πολεμικής ισχύος, απέναντι στην επίκληση θεωρητικής εφαρμογής του διεθνούς δικαίου. Έτσι,  τα συγκεκριμένα εθνικά συμφέροντα στην ΕΕ, που ενισχύουν την πολιτική ακραίας επιθετικότητας της Τουρκίας, ενισχύουν και την επικράτηση της πολεμικής ισχύος, ως κεντρικού μέσου διαμόρφωσης νέων περιφερειακών ισορροπιών διεθνών προεκτάσεων.

Η στάση μας, προσδιορίζει και την επιλογή μας: επίκληση του διεθνούς δικαίου ή πολιτική ισχύος ή και τα δύο; (αμυντική αποτροπή) με το βλέμμα στα ΗΑΕ…

Ίσως, να είμαστε στο πρώτο βήμα “ιρανοποίησης” της Τουρκίας  για την αμερικανική εξωτερική και αμυντική πολιτική.